Kryształowy kamień, niczym szkło pobite...
Kolor za kolorem, blask z kolejnym blaskiem...
Chociaż patrzysz krzywo, widzisz, że obfite,
Chociaż trzymasz mocno, żegna się już trzaskiem.
Kryształ jakich mało, zero w nim koloru...
Niby szkło błękitne, które ślepi w oczy.
Ta błękitna dusza, szuka swego toru,
Kto jej dziś pomoże? Kto w jej żywot wkroczy?!
Niczym szkło pobite, leży dziś na ziemi...
Błyszczy... lecz już nie jak tęcza.
Błyszczy, ale kolorami się nie mieni.
Już nie błyszczy, tylko pęka....

powiem masz talent o ile to woje
ale jedno mi sie nie podoba:
rym1
rym2
rym1
rym2
to nie jest fajne ; /
ja wole
rym 1
rym 1
rym2
rym 2